Kynnumst Jónasi Þór - ökukennara hjá Ekli ökuskóla í Danmörku

Það er erfitt að lýsa Jónasi Þór Karssyni án þess að brosa smá út í annað. Hann kallar sig sjálfur ,,hundleiðinlegan fýlupoka”, enda „alltaf að vinna“ eins og hann orðar það — en sá sem hittir hann sér fljótt að þarna talar kímnigáfan, ekki persónuleikinn. Í raun er Jónas rólegur, jarðbundinn og skemmtilegur náungi, nema reyndar þegar hann er bókstaflega ekki jarðbundinn — heldur á flugi.

Jónas fæddist á Akureyri, á rætur í Hrútafirði og ólst síðan upp bæði þar og í Kjellerup í Danmörku. Kannski er það blanda landanna tveggja sem gerir hann að þessari einstöku blöndu af yfirvegun, rökvísi og velþroskuðum húmor.

Utan vinnu lifir hann nokkuð ódýru og rólegu lífi… eða réttara sagt alls ekki. Hann á nefnilega mjög dýr áhugamál — flugið, ljósmyndun og ferðalög og svo stundar hann smá áhættuhegðun þess í milli við að pirra eiginmanninn. Hann er ekkert sérstaklega félagslyndur utan vinnu, enda fær hann meira en nóg af samskiptum á hverjum einasta degi með nemendum sínum. Honum leiðist sjaldan, alltaf með mörg járn í eldinum og alltaf með eitt auka markmið á takteinum.

Á góðri helgi myndi Jónas líklega annaðhvort vinna, sofa eða detta óvart í hug enn eitt dýrt áhugamál, ætli hann skelli sér ekki næst í lestarstjórnunarnám í Danmörku. Ef hann þarf að henda sér í gott skap hlustar hann á gott 80’s popp! Guilty pleasure? Ekki séns — hann lætur ekkert slíkt í ljós.

Hann kann einnig vel að meta góðan mat og lærði einmitt upphaflega matráðinn í Verkmenntaskólanum á Akureyri. Hann nefnir sérstaklega súkkulaði, heimagerða ananasmús og gott lambalæri í því tilliti.

Ef hann mætti ferðast hvert sem er væri næsta stopp líklega Ástralía, enda nýlega komin frá Kanada og nýfluttur til Danmerkur og tilbúinn í næsta ævintýri.

Jónas hlær auðveldlega — kettir eru til dæmis ein tryggasta uppspretta gleði. En hann hefur líka bráðfyndna kennslusögu í pokahorninu: erlendur nemandi hans átti í erfiðleikum með orðið kúpling, en loksins spurði hann:

„Á ég að stíga á kjúklinginn þegar ég set í gang?“

Það þarf ekki að segja meira — Jónas hélt niðri í sér hlátrinum, en það var sannarlega þrekraun.

Hann hafði lengi verið hrifinn af akstri og fannst kennsla spennandi, en það var ökukennarinn hans sem gróðursetti hugsjónina endanlega. Í starfi hefur hann lært margt — sérstaklega að hafa stjórn á eigin „vegaæði“, eins og hann kallar það, og að sækja visku í reynslu og fjölbreytileika nemenda sinna.

Það sem Jónasi finnst skemmtilegast við starfið er einfalt: fólkið. Að hitta ótrúlega fjölbreyttan hóp nemenda, kynnast þeim, sjá þau vaxa — og jafnvel mæta þeim síðar úti á götu, sjálfstæðum og öruggum.

Þegar hann er spurður hvaða eiginleikar skipti mestu fyrir kennara segir hann:

„Þolinmæði og vinsemd… og að geta útskýrt hlutina vel. Og auðvitað að kunna að keyra.“

Allt eru þetta eiginleikar sem Jónas sjálfur býr svo vel að.

Hann segir að lítið hafi breyst í starfinu í gegnum árin, en Covid tímabilið hafi verið sérstakur kafli með sínu veseni. Hann sjálfur hefur þó þroskast mikið í starfi og lært gríðarlega mikið — ekki síst af nemendum sínum.

Hann sér fyrir sér að ökukennsla verði áfram nauðsynleg inn í framtíðina og taka þurfi mið af tækni- og þjóðfélagsbreytingum og leggja aukna áherslu á umferðarsamskipti, sem hann telur hafa versnað og þurfi að bæta.

Ráðið hans til nýrra kennara er svo fagmannlegt og fallegt:

„Það er ekki heimsendir þó nemi falli hjá þér. Það mun gerast og það þýðir ekki að þú sért slæmur kennari. Þú lærir líka mikið af nemendum.“

Og þannig er Jónas.

Einlægur, jarðbundinn, fyndinn, faglegur og með hjarta sem slær fyrir bæði kennslu og nemendum hans — og stundum líka fyrir kjúklingnum… eða, þú veist, kúplingunni.

Við hjá Ekli erum afar stolt af að hafa hann í okkar hópi — bæði á Íslandi og í Danmörku.